sábado, 6 de junio de 2009

El Grupo de Ecología Científica apuesta por la creación de un gran Laboratorio de Área para Vigo.

El vicepresidente de GECMA, José Martínez, destacó durante la jornada de conferencias celebrada en Coruxo con motivo del Día del Medioambiente, la necesidad de la creación de un gran laboratorio de área para la comarca de Vigo destinado al acopio, reciclaje y reutilización de residuos y subproductos líquidos industriales, involucrando a la administración y las empresas.

• Inma Rial, ingeniera de Soluciones Medioambientales y Aguas (SMA) habló de las depuradoras de aguas compactas para el tratamiento en núcleos de población que no superen los 2.000 habitantes. Presentó una planta depuradora, Facet SMS-16, que permite el tratamiento y la posterior reutilización del agua tratada para otros usos como el riego de zonas verdes, sin generar ruidos, olores ni producir fangos, evitando de esta manera el ahorro de su reciclaje y optimizando un los escasos recursos hídricos.


Vigo, 6 de junio de 2009// José Martínez, vicepresidente-coordinador del Grupo de Ecología Científica, Calidad de Vida y Medio Ambiente (GECMA), durante el transcurso de una jornadas organizadas por esta plataforma de defensa medioambiental, destacó la necesidad imperiosa de la creación de un gran laboratorio industrial que de servicio a toda la comarca de Vigo destinado al acopio, reciclaje y reutilización de los residuos y subproductos líquidos generados en la actividad fabril.

“La mezcla de los vertidos industriales con las aguas fecales produce la muerte de las cepas de bacterias aerobias y anaerobias encargadas de eliminar los residuos orgánicos en suspensión en las aguas fecales, por lo que la depuradora construida pasó a ser el almacenamiento de aguas sucias altamente contaminantes, que son vertidas, en su parte más fluida, al centro de la ría, a través de un emisario submarino, y los lodos de las decantadoras se evacuan directamente al estuario, produciendo la muerte fulminante de todo el ecosistema, al extremo de exterminar lapas y mejillones en las rocas existentes en la playa de la Foz, extendiéndose la mancha en todo el frente de la playa de Samil, tapizando sus fondos arenosos con una gruesa capa de fango.

Con los vertidos, sobre todo de los subproductos industriales, no se puede jugar. Nuestra Ría es una riqueza permanente si la cuidamos. Es el foco socioeconómico más importante de nuestra comarca y por eso no podemos permitir, como ha dicho en repetidas ocasiones nuestra presidenta Nelly Pérez Giráldez, que “por negligencia o por seguir contaminando con esta alegría, las gentes del mar, y con ellos toda la comarca, sufran consecuencias imprevisibles en el futuro”.

José Martínez llamó a la administración y las empresas, y la propia sociedad civil, a concluir de una vez por todas con los vertidos incontrolados y sin tratamiento a cauces fluviales y mar, así como a la propia red de alcantarillado, desde las empresas sin haber sido tratado específicamente con anterioridad para evitar que estos flujos no contengan, como sucede en estos momentos, sustancias contaminantes nocivas que deterioran el medio ambiente y el ciclo integral del agua.

“Cualquier persona o grupo puede disponer de elementos probatorios suficientes para entablar las correspondientes acciones legales, con imputación de estos efectos degradantes y, en evitación de ello, cabe exigir, a parte de la paulatina separación de las aguas pluviales de las fecales, con el vertido directo de las primeras al río Lagares y al mar, previa depuración en microdepuradoras:

a) La proyección de depuradoras escalonadas a lo largo de la cuenca del río, en espacios reservados al bosque, con el menor impacto ambiental, por ser ambos destinos compatibles, y la canalización de las aguas totalmente depuradas al emisario submarino, a entroncar en el borde de la junquera, con el consiguiente aligeramiento de la sobrecarga existente en la depuradora actual.

b) La inmediata programación de recogida de todos los subproductos y residuos líquidos industriales, con neutralización en el lugar de su origen o en instalaciones apropiadas para su recuperación arbitrando, mientras ello no suceda, la instalación de registros individualizados, controlados por los Servicios Municipales, en los que se viertan estos residuos a través de espitas de caudal regulable, con objeto de alcanzar una disolución soportable para las cepas bacterianas de la depuradora y la marisma”.

El vicepresidente de GECMA dibujó tres fases en el objetivo a seguir para crear el anhelado gran laboratorio comarcal: una fase de negociación entre administración y empresa, cuantificar la cantidad de subproductos generados, establecer una cuota que cada empresa deberá abonar y buscar financiación para el proyecto.

Depuración y reutilización de aguas residuales en núcleos poblacionales de menos de 2.000 habitantes

La ingeniera, Inma Rial, propuso una interesante solución, oída con atención por los vecinos de Coruxo, para no cargar sobre la macrodepuradora convencional de una gran ciudad la depuración de las todas las aguas residuales.

La técnica de SMA presentó la planta depuradora Facet STP y un nuevo y revolucionario prototipo para la depuración y la reutilización de aguas: la SMS-16, que cumple estrictamente con el real decreto 1620/2007 de reutilización de aguas depuradas. Estos equipos compactos incorporan un filtro de arena y un sistema de desinfección reforzado, no generando olores ni ruidos y por lo tanto pudiendo ser instalados en la cercanía de los núcleos residenciales sin ningún problema de rechazo por parte de los residentes y usuarios.

Esta solución es perfectamente compatible con la existencia de una macro depuradora convencional, y además aporta otras ventajas como menos redes de saneamiento y por lo tanto menos gasto; un mayor control de las variables implicadas; se evitan filtraciones de tuberías y el agua se puede reutilizar para el disfrute de los vecinos en cualquier uso, excepto el alimentario, y como aguas de proceso en la industria. La ingeniera recordó que ya hay instaladas en toda España y Portugal más de 200 depuradoras de tecnología avanzada con resultados excepcionales y costes de explotación muy competitivos.


ACTO CELEBRADO EN Santiago de Compostela

Nelly Pérez Giráldez, presidenta de GECMA, reclama mayor ambición en las negociaciones sobre un nuevo acuerdo mundial y que nuestros políticos gobiernen para la paz y la calidad de vida


Solicitó que se trabaje para que el llamado cambio climático no se convierta en una Catástrofe climática. Por eso algunos gobiernos, en todo el mundo, han reconocido, con razón, que la recesión no justifica la dejación en la lucha contra el cambio climático.


Ha dicho que el “más reciente informe de la ONU sobre el clima es el resultado de seis años de trabajo de más de 2500 investigadores. Este documento constata que la culpa del veloz cambio climático con sus efectos catastróficos la tiene claramente el ser humano. Éste es el amargo reconocimiento, ahora se buscan desesperadamente soluciones, sin embargo la avidez de beneficios y ganancias de muchas multinacionales y el poco escrúulo de algunos dirigentes políticos hace que en principio se siga destruyendo el medio.

La utilización de combustibles de origen fósil, aerosoles, ganadería y agricultura intensiva, mal planteamiento en el transporte y el tráfico, talas indiscriminadas de árboles, etc. han producido que el contenido de dióxido de carbono en el aire sea el más elevado desde hace por lo menos 650.000 años. Un triste récord. Pero es más, los pronósticos de los investigadores del clima para los próximos 90 años esbozan un escenario poco ilusionante: Los mares contienen más acidez, los cascos polares se está derritiendo muy velozmente lo que originará un posible aumento del nivel del mar incluso de más de un metro; las temperaturas podrían aumentar en más de seis grado; pérdidas de cosechas; sequía; extinción de especies y enfermedades tropicales son algunas de las consecuencias previsibles.

El nuevo acuerdo mundial sobre el cambio climático que está previsto celebrar en la conferencia sobre el clima que se celebrará en Copenhague en diciembre representa para el mundo la última oportunidad de evitar que el cambio climático alcance los peligrosos, si no catastróficos, niveles que la comunidad científica prevé para fecha tan temprana como es el año 2050, es decir, en vida aún de más de mil millones de los jóvenes que hoy pueblan en planeta.

La pasada semana, un estudio realizado por encargo del Foro Humanitario Mundial destacaba la tragedia humana que el cambio climático representa ya. Actualmente, según estimaciones del estudio, 325 millones de personas están gravemente afectadas por el cambio climático, cerca de 315.000 personas mueren anualmente a causa del hambre, la enfermedad o los fenómenos meteorológicos extremos que ese cambio provoca, y las pérdidas económicas que genera se elevan a más de 125.000 millones de dólares anuales. Se prevé que estas cifras aumenten considerablemente a lo largo de los próximos 20 años.

¿Y qué podemos hacer nosotros, los ciudadanos y sobre todo nuestros dirigentes políticos para frenar este proceso? Seguramente bastante más de lo que estamos haciendo”

miércoles, 3 de junio de 2009

Jornada de conferencias en el Día Mundial del Medio Ambiente

El Grupo de Ecología Científica, Calidad de Vida y Medio Ambiente (GECMA), organiza una jornada con motivo del Día Mundial del Medio Ambiente el viernes 5 de junio, a partir de las 19.00 horas, en el salón de actos de la Asociación de vecinos de Coruxo

En el acto, que será presentado por el secretario del GECMA, Tito Gómez, y por el responsable de medio ambiente de la AVV de Coruxo, el ingeniero Raimundo Leirós, intervendrán como ponentes: el abogado y coordinador técnico de GECMA, José Martínez; el profesor Emilio Rey, y los ingenieros Santiago Rial e Inma Rial (técnica de Soluciones Medioambientales y Aguas), que disertarán sobre cuestiones como la necesidad de la creación de un laboratorio de Área para el acopio, reciclaje y reutilización de los subproductos líquidos industriales, la separación de aguas y la reutilización de las aguas residuales en reducidos núcleos de población.


Vigo, 3 de junio de 2009// El Grupo de Ecología Científica, Calidad de Vida y Medioambiente (GECMA), organiza el próximo viernes 5 de junio a partir de las siete de la tarde en el salón de actos de la AVV de Coruxo una jornada para conmemorar el Día del Medio Ambiente.

En el acto tomará la palabra José Martínez, abogado y vicepresidente-coordinador de GECMA, que hablará de la necesidad de depurar, de hacer separación de pluviales en el alcantarillado, de la creación de un laboratorio de área para acopio, reciclaje y reutilización de los subproductos líquidos industriales. Así como de “El derecho al disfrute y conservación del Medio Ambiente.”, que versará sobre “Necesidad de implantación de instalaciones públicas para el tratamiento de residuos”.

Por su parte, Emilio Rey, profesor de economía, lo hará de externalidades en los proyectos económicos y en el desarrollo de infraestructuras y del impacto ambiental.

El ingeniero Santiago Rial disertará sobre los dos enfoques de la depuradora del Lagares, una charla que será seguida muy atentamente por los vecinos de Couxo por razones obvias.

Por último, la ingeniera y técnica de la empresa viguesa Soluciones Medioambientales y Aguas (SMA), Inma Rial, cerrará la jornada con su exposición que versará sobre “La nueva tecnología de regeneración y reutilización de aguas residuales en pequeños núcleos y colectividades singulares”.

El acto se cerrará con un turno de preguntas del público.


GECMA: Grupo de Ecología Científica y Medio Ambiente de Galicia

Esta asociación se creó en 1978, debido al preocupante grado de contaminación que iba adquiriendo la Ría de Vigo, a la conversión del río Lagares en una fétida corriente cloacal, a las enfermedades hídricas del entorno rural vigués, etc. Por eso un pequeño grupo de personas encabezadas por Tito Gómez Giráldez, se reúnen para defender el medio ambiente y pedir la puesta en marcha del denominado Convenio MARPOL y de un Plan Especial de Saneamiento Integral de Vigo, que incluya una depuradora, un alcantarillado separativo con microdepuradoras en el margen del río y un gran laboratorio de área para el acopio, reciclaje y reutilización de los subproductos líquidos industriales. Allí estaban: José Martínez (abogado, que luego puso en marcha EMAVISA), Javier Pérez Tizón (Ingeniero de Montes), José Manuel Álvarez (Hidrogeólogo, colaborador de la NASA), entre otros. Posteriormente, en los años ochenta, se incorporó Nelly Pérez Giráldez, actual presidenta del Grupo).

Más información: José Martínez 658 990 659; Tito Gómez 630 127 479

lunes, 1 de junio de 2009

Jornada en el Día Mundial del Medio Ambiente

El Grupo GECMA organiza una Jornada de conferencias con motivo del Día del Derecho al Medio Ambiente, viernes 5 de Junio, a las 19 horas, en el Salón de Actos de la A.VV. de Coruxo sito en la antigua estación del tranvía, Avda. Ricardo Mella-Coruxo.

En la jornada participarán José Martínez, abogado y coordinador de GECMA; Emilio Rey, profesor de economía; Santiago Rial, Ingeniero e Inma Rial, técnica de la empresa Soluciones Medioambientales y Aguas (SMA) especializada en la instalación de depuradoras no convencionales que incluyen sistemas novedosos y tecnológicamente avanzados para el tratamiento de caudales.

Después de la presentación (5 minutos), que correrá a cargo de un técnico en ingeniería, el secretario de la asociación GECMA y del presidente de la asociación de vecinos, se impartirán distintas conferencias:

• 1ª) Titulo: “El derecho al disfrute y conservación del Medio Ambiente.”, que versará sobre “Necesidad de implantación de instalaciones públicas para el tratamiento de residuos”, (duración 15 minutos). Ponente: José Martínez Torea (Abogado y Vicepresidente-coordinador técnico GECMA).

• 2ª) Título: “La valoración de las externalidades en los proyectos económicos y en el desarrollo de las infraestructuras resultan imprescindibles en el siglo XXI” (10 minutos) Ponente: Emilio Rey (Profesor de economía)

• 3ª) Título: “El Estudio de Impacto Ambiental” (10 minutos). Ponente: Emilio Rey (Profesor de economía).

• 4ª) Título: “Dos enfoques sobre la Ampliación de la Depuradora del Lagares:
* Desde la perspectiva técnica (15 minutos). Ponente: Santiago Rial (Ingeniero)
*Desde la perspectiva ambiental (15 minutos).Ponentes: Santiago Rial y Emilio Rey.

• 5ª) Título: “Nueva tecnología de regeneración y reutilización de aguas residuales en pequeños núcleos y colectividades singulares” (15 minutos). Ponente: Inma Rial (Técnica de SMA: Soluciones Medioambientales y Aguas, S.A.).

Nota: Dependiendo de la hora se reservarán 10 minutos para preguntas, del público.

El Gran Hermano Anged

En el actual debate y negociación previa a la transposición de la directiva comunitaria de servicios a la legislación española en materia de comercio interior, están quedando una vez más patentes dos formas antagónicas de concebir esta actividad y la propia existencia: la nuestra y la de ellos: las grandes empresas de distribución agrupadas en Anged.

El debate no es baladí: nos estamos jugando, a la vez que un modelo de comercio, un modelo de sociedad, un modelo de vida y un proyecto de ciudad. En el pequeño comercio estamos sorprendidos al comprobar que la Comisión Nacional de la Competencia y Anged defienden idéntico planteamiento: la libre apertura de grandes superficies comerciales. Lo cierto es que su postura es la misma que hace 15 años: ¡como si la sociedad no hubiese cambiado desde entonces!

Y todo ello basado en la misma falacia, en la misma trampa: confundir liberalización del mercado con libertad, manteniendo el argumento de que la apertura salvaje de estos macrocentros no perjudica al pequeño y mediano comercio, crea puestos de trabajo y una reducción de los precios.

Pero la realidad es terca y echa por tierra sus argumentos. En primer lugar, y se ha comprobado en ciudades como Tolouse, que la implantación indiscriminada de las todopoderosa cadenas de distribución, ubicadas en el extrarradio de las ciudades, provoca el cierre masivo del pequeño comercio a pie de calle, la desertización de las ciudades y de los centros históricos urbanos.

Sobre el empleo, las estadísticas demuestran que el ofertado desde las grandes superficies es de baja calidad, precario y de retribución inferior. Cuando mantienen que se crea empleo, pero nos mienten al relativizar y dato, ya que en cifras absolutas el desempleo es una realidad al no contabilizar el destruido en la red minorista con sus agresivas políticas comerciales, así como en las empresas proveedoras.

Pero de los tres argumentos/falacia, quizás el más sangrante es la continua apelación a la salvaguardia de la competencia desde Anged; precisamente el que más le debería preocupar a la comisión del mismo nombre que tiene como misión su defensa en lugar de compartir tal criterio. Resulta palmario que al operar en el mercado, cada día más exclusivo, a las apenas decena de grandes cadenas de distribución existentes, la enorme presión ejercida por aquellas sobre los fabricantes para que produzcan de una forma determinada es insalvable. Como consecuencia se eliminan las marcas propias y se reduce drásticamente al capacidad de elección del consumidor, que podrá comprar únicamente lo que al club reducido y privilegiado de grandes distribuidores le interesa, desapareciendo automáticamente la oferta plural de la que disponía en la gran red de comercios minoristas que son arrasados donde realmente la competencia en precios, marcas y productos funcionaba.

El impacto generado en las ciudades por el modelo del comercio que defienden las grandes áreas comerciales es brutal: las urbes se vuelven fantasmagóricas; el patrimonio histórico se abandona y deteriora con lo que conlleva de gasto su costosísima recuperación; y los ciudadanos se ven obligados a coger el coche para desplazarse a las macro superficies del extrarradio, para allí terminar siendo controlados remotamente y conducidos por los pasillos gracias a soterradas y sofisticadas técnicas de venta y marketing. Nada más lejos de la libertad que la vida de la mano del Gran Hermano Anged.

Por eso, Encarna Álvarez ha dicho que FECOVI y “el pequeño y mediano comercio va a dar batalla hasta la última bocanada si es preciso para que la presente discusión de la aplicación de la normativa europea sobre libertad de comercio no concluya por condenar a los compradores a la dominación y la robotización de sus vidas; a los millones de empleados de las tiendas de las ciudades a la crisis, el desempleo y la zozobra; y a las ciudades a la desertización y al espectro. Para que cuando compremos vivamos, nos miremos a los ojos y nos pongamos al día de cómo le va a cada uno su latosa tos”.

El Embajador de Australia se reúne con empresarios de la demarcación de la Cámara de Comercio de Vigo

• Noel Campbell ofrecerá este jueves en la sede de la institución cameral una ponencia dirigida a las empresas interesadas en este mercado y en la internacionalización de sus productos
• La empresa Finsa, dedicada a la transformación de la madera, expondrá su experiencia a los asistentes
• El pasado año España exportó mercancías a Australia por valor de 98.186 euros

Vigo, 01/06/2009. El Embajador de Australia en España, Noel Campbell se reunirá este jueves con empresarios de la Cámara de Comercio de Vigo en una jornada organizada en colaboración con ASBA (Australia Spain Business Association). Bajo el título “¿Por qué Australia? Oportunidades para mejorar las relaciones comerciales y las inversiones con Australia”, el seminario estará dirigido a las empresas interesadas en aspectos relacionados con la internacionalización y con el mercado Australiano. Y es que a lo largo de 2008 España exportó mercancías a Australia por valor de 98.186 euros, una cifra pequeña para un mercado con grandes oportunidades.

Durante la jornada, los asistentes podrán conocer con más detalle la balanza comercial de España-Galicia con Australia y la Australia Spain Business Association. La ASBA es una asociación, constituida formalmente en 1994 conforme a las leyes españolas, y cuyo objetivo principal es fomentar los negocios, las relaciones comerciales y culturales entre los dos países. La ASBA tiene sucursales en Madrid, Barcelona y Galicia. Por otro lado, los asistentes a esta jornada conocerán también la experiencia de la empresa gallega Finsa, dedicada a la trasformación de la madera, y que ya han abierto mercado en este país.

Mercado atractivo
Las empresas españolas son cada vez más conscientes de las grandes oportunidades que presenta el mercado australiano, por lo que tratan de penetrar en el mercado. Los principales sectores que presentan oportunidades para las empresas españolas son el de energías renovables, tratamiento de aguas, infraestructuras y defensa. Por otro lado, el flujo de inversión australiana en España ha experimentado un importante aumento en el 2008, pasando la inversión neta de 1.361.700 euros a 6.097.780 euros, un incremento del 348%. Varias empresas se implantaron durante 2008 en nuestro país, como la minera Berkeley Resources o la de tecnología sanitaria IBA Health.

GALLEGO DENUNCIA O SOSPEITOSO CAMBIO DE AVOGADOS DE SOGAMA

Sinala que este cambio no equipo xurídico da sociedade coincide co xuízo pola procedencia ou non do despido de Ramón Pérez Mariño, ex xefe da área Técnica de Sogama e amigo de Agustín Hernández

Esixiu a Feijoo “que poña orde, comece a gobernar e retire das decisións políticas medio ambientais aos que tentan defender aos amigos e familias”

Tamén denunciou a paralización do concurso público para a adquisición do novo helicóptero de salvamento marítimo da Xunta


Santiago, 1 de xuño de 2009.- A Secretaria de Medio Ambiente e Medio Mariño do PSdeG, Carmen Gallego, denunciou hoxe ante os medios de comunicación o sospeitoso cambio de avogados de Sogama producido unha semana antes do xuízo no que se xulga a procedencia ou non procedencia do despido de Ramón Pérez Mariño, ex xefe da área técnica da sociedade e amigo dende hai moitos anos do actual conselleiro de Medio Ambiente, Agustín Hernández.

Gallego explicou que o xuízo terá lugar mañá martes 2 de xuño, ás 10.00 horas no Xulgado nº 4 do Social da Coruña. Ramón Pérez Mariño traballou dende 2001 ata xaneiro de 2009 como xefe da área técnica de Sogama e foi despedido por esta sociedade pola ocultación reiterada de información dende o ano 2003 sobre o vertedoiro de Areosa, suceso que se descubriu com motivo dos verquidos ao río Lengüelle.

Precisamente polos verquidos ao río Lengüelle abriuse unha investigación interna e un procedemento xudicial no xulgado nº 1 da Coruña polo que está imputado Ramón Pérez Mariño.

A Secretaria de Medio Ambiente e Medio Mariño sinalou na rolda de prensa que despois de adxudicar unha auditoría a medida de Sogama a un primo de Alfonso Rueda, “unha vez máis o conselleiro de Medio Ambiente, Agustín Hernández, adopta unha decisión que amosa as intencións do PP en canto a medidas medio ambientais, xa que co cambio de avogados en Sogama antepón ao interese xeral a defensa dos amigos e das familias”.

“Están poñendo en perigo o futuro de Sogama, pero os socialistas cremos na xustiza e esperamos que mañá saia todo á luz, e se resolva favorablemente aos intereses que moveron á sociedade Sogama a despedir a esta persoa, porque eran intereses de transparencia, de eficacia na xestión e de interese público”, dixo Gallego, quen se preguntou “como imos fiarnos de Hernández e Feijoo con este comezo na súa andaina?”.

A deputada esixiu a Feijoo “que poña orde, comece a gobernar e retire das decisións políticas medio ambientais aos que tentan defender aos amigos e familias, porque esta decisión obedece a que traballaron xuntos hai moitos anos na construción de obras no concello de Dumbría, non é unha decisión casual, trátase de que se readmita a Pérez Mariño en Sogama, algo que aos socialistas nos parece moi grave”.

Salvamento Marítimo

Por outra parte, Carmen Gallego denunciou a paralización do concurso público para a adquisición do novo helicóptero de salvamento marítimo, que estaría ubicado no concello de Cee, na Costa da Morte, orzamentado en mais de 13 millóns de euros e que completaría os medios de salvamento no mar.

A Secretaria de Medio Ambiente e Medio Mariño recordou que Galicia conta con dous helicóperos titularidade da Xunta, con base en Vigo e en Celeiro, e outro titularidade do Ministerio de Fomento, o Helimer, con base na Coruña.

“O de Cee sería o cuarto helicóptero de salvamento marítimo nuha das zonas de maior sinistralidade laboral no mar”, dixo Gallego, polo que preguntou “onde van parar eses 13 millóns de euros que xa estaban orzamentados, cal vai ser o detino deses millóns”.

Gallego avisou de que non valen escusas nin de buratos ni de que os helicópteros actuais van traballar as 24 horas do día, porque xa o facían; todos os helicópteros de salvamento marítimo traballan as 24 horas e ademais o anterior goberno puxera en marcha para o helicópero que está en Vigo, o Pesca I, o tempo o de resposta en 10 minutos, igual que o do Ministerio de Fomento, o Helimer Galicia.

Ademais lembrou que existe o compromiso político do anterior goberno de aumentar a seguridade no mar, “que foi moi alabado polo sector pesqueiro”, e lembrou a elaboración por parte do goberno socialista do primeiro Plan de Riscos Laborais do Sector Pesqueiro.

Por último Gallego insistiu en que “xa estaba todo o traballo feito para mercar ese cuarto helicóptero, xa que o concello de Cee cedera os terreos para a construción do heliporto, polo que a Xunta debe explicar por que deicide eliminar un elemento para a seguridade no mar”.

OS ECOLOXISTAS VIGUESES REXEITAN A TALA DE CHOPOS DA AVENIDA DE CASTELAO

Xa na pasada semana o Grupo de Ecoloxía Científica, GECMA, por mediación do coordinador técnico, José Martínez, rexeitaba enérgicamente, nun programa da cadena COPE, a tala dos álamos na Avda. de Castelao en Vigo, agorá as distintas asociacións medioambientais, veciñais, etc. fan o mesmo, tal é o cas, entre outras, da asociación Verdegaia que manifesta o seu “rexeitamento á decisión do Concello de Vigo de talar os chopos da Avda. de Castelao, coa excusa dunhas supostas alerxias causadas por este tipo de árbores”.

Según os ecoloxistas as dúas especies de chopos existentes en Coia (Populus alba y Populus nigra) florecen entre os meses de marzo e abril, antes de botar as follas, e os froitos (de aparición posterior) presentan unha certa cantidade de pelos que favorecen a súa dispersión polo vento. Eses pelos, causantes dalgunhas molestias aos veciños durante un corto período de tempo na primavera, non teñen esas propiedades alérxicas aducidas polo Concello de Vigo para xustificar a tala destas árbores.En cambio si pódese decir que a limpeza e recollida dos devanditos pelos neses meses, por parte do concello, non he a que desellarían os veciños.

Os ecologistas din que: “A súa corta, nunha cidade como a nosa onde apenas existen espazos destinados a zona verde, suporá unha gravísima perda, xa que co paso dos anos estas árbores se teñen convertido nun auténtico pulmón depurador de contaminación, no fogar de gran cantidade de aves e nun lugar de lecer e esparcimento dos veciños da zona”.

Ademáis comentan que “ a posible eliminación dos chopos presentes noutras zonas da cidade, e fundamentalmente nas beiras do río Lagares, suporía un grave perxuízo para o medio ambiente desta cidade, demasiado castigado xa pola agresiva urbanización que se vén sufrindo dende hai anos e que se ten acelerado nos últimos tempos”.

Concluiron que “a amenaza do Concello de talar calquera árbore que poda producir alerxias aos cidadáns, podería chegar a ocasionar situacións tan surrealistas como a eliminación dunha árbore emblemática para os habitantes de Vigo: a oliveira, xa que esta especie produce un pole tremendamente agresivo para determinadas persoas”.

Por todo iso, os ecologistas solicita a “inmediata suspensión desta medida e a progresiva introducción nos parques e xardíns desta cidade de especies autóctonas, menos problemáticas e máis acordes co noso medio”.

Mercado de Flores de Ramallosa- Nigrán

El pasado domingo 30 de mayo se inauguró finalmente el Mercado de Flores que organizan las Concejalías de Cultura y Turismo de Nigrán.

En esta primera jornada estuvieron presentes 5 floristerías de la comarca que llenaron sus puestos de colores y formas. Además estuvieron acompañados por el sonido de las gaitas del grupo de O Torreiro de Priegue.

Aunque todos los comienzos son difíciles, hemos comprobado que esta iniciativa puede hacer de Ramallosa un punto de encuentro para vecinos y visitantes.

Círculo de Empresarios de Galicia-CFV acoge desde mañana una exposición de Antonio Camiña

Vigo, 1 de junio de 2009- La Sala de Arte del Círculo de Empresarios de Galicia-CFV acoge desde mañana, martes 2 de junio, una exposición del artista Antonio Camiña, que podrá ser visitada hasta el día 26 de este mes, en el horario habitual de 19.00 a 21.30 horas, de lunes a viernes. El acto de inauguración tendrá lugar mañana a las 20.00 horas, y correrá a cargo de Francisco Pablos, de la Real Academia de Bellas Artes de Galicia.

Nacido en 1942 en A Fonsagrada (Lugo), Antonio Camiña se inició en la pintura a los cinco años. Entre 1965 y1993, expuso sus obras en todo el territorio nacional y hoy buena parte de las mismas se encuentra en colecciones privadas y de varias fundaciones de diversos países. Atrevido, aventurero, innovador, Camiña apostó por romper moldes en la plasticidad pictórica y llegó incluso a prescindir del marco, para que espacio y tiempo tomen un valor y carácter más expresivos. Él mismo define su estilo como “simbolisto abstracto”. Camiña es un fabulador del arte pictórico, que no olvida sus otras facetas creativas: compositor musical, filósofo y teólogo.

Esta es su primera exposición tras diecisiete años de inactividad, debida a varias circunstancias. El artista sigue manteniendo su ansia de vivir la modernidad, que le impulsa a seguir en la línea creativa, apostando por nuevas expresiones y fantasías. Su última novedad creativa lo lleva a buscar la armonía entre el bastidor y el marco y, en su lucha con la vivencia diaria, consigue notables efectos tridimensionales.

Exclusiva: La última entrevista de la última superviviente del Titanic

Millvina Dean murió el mismo día que "nació" el Titanic.

El 31 de mayo de 1911 se lanzó al mar el Titanic y, el mismo día, 98 años después, murió la última superviviente de la tragedia.

Esta es su última entrevista

No era una cita a ciegas, pero casi. Yo conocía su rostro, pero ella no tenia ni idea de cómo era yo. Naturalmente, estaba nervioso. No era ésta mi primera cita, pero he de decir que –ciertamente- era una “muy especial”. Estaba emplazado a conocer a una dama inglesa para disfrutar a su lado de una velada en su propia casa . Para reunirme con ella había viajado más de 2.000 kilómetros, pero estaba seguro de que aquel viaje merecería la pena. El encuentro estaba concertado a través de un amigo común, un historiador sueco originario de Estocolmo. Seguidamente les contaré la historia, pero antes permítanme adelantarles que resultó una velada inolvidable. Creo que para ambos.

Llegamos a la puerta de su casa a la hora fijada, con puntualidad británica. Eran las nueve y media de la mañana de la primera semana de marzo. Los jardines estaban cubiertos de nieve, los termómetros marcaban 4 grados bajo cero, pero confieso que no sentía frío, sino nervios. Naturalmente, llevaba un ramo de flores en la mano y la sonrisa en los labios. Llamé a la puerta. La persona que nos abrió nos dijo que Millvina estaba “preparándose” , haciendo gala de una natural coquetería femenina. Muy diplomáticamente nos “invitaron a dar un paseo” y regresar en 30 minutos. Así lo hicimos. Y entonces si, allí la encontré, en el salón principal de su casa, rodeada de recuerdos y de “peluches musicales” de cuya colección presume.

--- Esta usted muy guapa, Millvina…

--- …Y usted muy atractivo.

Esto empezaba bien. Nos habíamos gustado mutuamente. La cita no podía empezar mejor. Para continuar la conversación le dije que no habría necesitado “prepararse”, que era difícil estar más guapa y casi imposible mantenerse más joven. Ella es Millvina Dean y tiene…..¡¡ 97 años ¡!… recién cumplidos, eso si.

A ésta casa de las afueras de la ciudad de Southampton han acudido, casi en peregrinación, cientos de periodistas de todo el mundo, pero nunca concedió ninguna entrevista a ningún periodista español. Para mí era un gran honor encontrarme delante de aquella persona y no quería desaprovechar ésta oportunidad única de pasar unas horas a su lado.

A lo largo de mi vida periodística he realizado cientos de entrevistas pero les aseguro que delante de Millvina me encontraba tan nervioso como cuando, el director del periódico donde comencé a trabajar, Enrique Cimas me encargó mi primer reportaje.

Estoy tan ansioso que, a estas alturas aún no les he revelado el motivo por el cual se considera a ésta mujer tan importante y tan solicitada por periodistas de todo el mundo. Millvina Dean es, ni más ni menos, la persona más joven que embarcó en el Titanic aquí mismo, en el puerto de Southampton, el día 10 de abril de 1912.

--- Millvina, ¿usted nació aquí, en la misma ciudad desde cuyo puerto zarpó el Titanic?

--- No. Aunque en muchos libros que han escrito sobre la historia del Titanic dicen que yo nací aquí, el dato no es correcto. Yo nací en Londres, el día 2 de febrero de 1912, es decir, 38 días antes de que mis padres embarcaran en el Titanic. De las 2.208 personas que íbamos a bordo del “barco de los sueños”, yo era la más joven.

--- Embarcó toda su familia?

--- Si. Íbamos mis padres, Bertrán Frank Dean y Georgette Eva Light, y mi hermano Bertran.

--- Porque emigraba su familia?

--- Mi padre había soñado siempre con montar una tienda de tabaco en América, más concretamente en la ciudad de Wichita, en Kansas. Ahorró durante toda su vida para poder comprar los billetes del barco y abrir una tienda allí.

--- Tuvo que ahorrar mucho porque para viajar en un barco de esas características hacia falta bastante dinero ¿no es cierto?

--- Si. Trabajó muy duro durante toda su vida, pero lo hacía con ilusión, quería cumplir un sueño. Pero permítame aclararle que viajábamos en el Titanic en tercera clase, no en primera.

--- Le contó su madre como fue el día en que subieron a bordo?

--- Mi madre nunca quiso contarme nada acerca de sus experiencias en el Titanic hasta que yo cumplí 8 años. En ese momento, cuando me anunciaba que pensaba casarse de nuevo, comenzó a relatarme lo sucedido en el Titanic y en especial cómo lo vivió nuestra familia.

--- Cual fue su primera impresión al encontrarse en el puerto, frente a frente con aquel barco tan impresionante?.

--- Ella siempre dijo que el Titanic era como si en el mismo puerto, hubiesen construido una fortaleza. Era enorme, en altura y longitud; era tan grande que la mayoría de las personas que íbamos a bordo no éramos capaces de verlo en su totalidad. Disponía de tal cantidad de dependencias que para un pasajero era prácticamente imposible conocer, especialmente para los que viajábamos en tercera

--- Porque eligieron sus padres el Titanic para realizar este viaje?.

--- Cualquier persona en aquel momento lo hubiese elegido. Era el barco más grande, más seguro, más confortable y más rápido del mundo. Sin duda creían que era un honor ocupar un camarote, aunque fuese de tercera clase, en el “barco de los sueños”.

--- Por qué le llamaban “El Barco de los Sueños”?

--- Porque la mayoría de personas que viajábamos en él, sobre todo la gente más humilde como nosotros, viajábamos para poner en marcha un proyecto. Todos soñaban, igual que mis padres, en comenzar una nueva vida en América. Algunos pudieron cumplir su ilusión; otros, como nosotros, no.

Durante toda la entrevista Millvina ha estado sonriente, yo diría que alegre y feliz, pero en este momento, cuando tiene que recordar el sueño truncado de su padre, su cara refleja desilusión y decepción pero no tristeza. Sus ojos casi no pueden contener la lágrima que está pugnando caer por sus mejillas; pero enseguida se repone, al tiempo que intento provocarle una sonrisa.

--- Millvina, yo le prometo que el próximo día 2 de febrero volveré a visitarla, pero esta vez además de las flores, le traeré una tarta con sus 98 velas.

--- De acuerdo, pero tráigame también una botella de vino dulce español. Me gusta mucho y brindaremos con él.

Ya sonríe. Me mira a través de los cristales de sus grandes gafas y me coge la mano. Yo también cojo la de ella. Creo que necesita afecto y me alegro de contribuir a que vuelva a sonreír.

--- Como eran los camarotes de tercera clase?

--- Eran estupendos. Mi madre los describía como un poco estrechos pero muy acogedores. Sin duda, las personas que viajaban en tercera clase tenían mejores camas en el Titanic que en sus propias casas. Además les cambiaban las sábanas y les hacían las camas a diario, cosa que no sucedía en sus casas. El único inconveniente era que, en los camarotes de tercera clase no había agua corriente y la que contenía el depósito del lavabo, no era suficiente para los adultos y los dos niños.

--- Comían bien en la tercera clase?

--- Mi madre recordaba no haber comido nunca tanto, ni tan exquisito hasta entonces. Naturalmente no eran los refinados menús del comedor de lujo de primera clase, pero dudo que, la mayor parte de las personas que viajábamos en tercera, nos alimentásemos mejor en nuestras casas. Además comíamos tres veces al día. Nadie podía pasar hambre.

--- Como pasaban el día?

--- Al ser viajeros de tercera clase nuestros movimientos dentro del barco estaban restringidos. Mi madre hubiese querido conocer las zonas reservadas a los pasajeros de primera; quería conocer los amplios pasillos, el gimnasio, los baños turcos, las piscinas, las peluquerías, la biblioteca, etc. etc., pero no le fue posible. No nos dejaban abandonar las zonas de tercera clase que era la cubierta inferior en popa y en proa. Además ella era muy friolera, igual que yo, por lo que apenas salía del camarote y de la zona interior. Por lo demás, mi padre se iba con los hombres a jugar a cartas o a charlar. También me dijo que un grupo de pasajeros de tercera clase –irlandeses- formaron una pequeña banda de música y organizaban bailes y canciones para los jóvenes.

--- Como se enteraron del choque del barco contra el iceberg?

--- Lo cierto es que no nos enteramos. Estábamos los cuatro dormidos y nos despertaron los gritos de la gente en el pasillo. Salió primero mi padre para ver que pasaba; enseguida regresó y nos cogió a los tres para llevarnos a cubierta. En esos momentos ya todo el mundo se imaginaba que algo muy grave estaba pasando.

--- ¿Es verdad que los pasajeros de tercera clase tuvieron muchos problemas para acceder a la cubierta de los botes salvavidas?.

--- La versión de todos los supervivientes de tercera clase con los que yo he hablado, incluida mi madre, coinciden en negar tal afirmación. Es cierto que en aquellos momentos críticos hubo mucha confusión, gritos, desorganización… pero dudo que nadie impidiese a ningún pasajero, de ninguna clase, subir a la cubierta de los botes salvavidas.

--- Entonces no es verdad que dichos pasajeros se encontraron las verjas cerradas que les impedían el paso?

--- Ningún superviviente corrobora esa versión de los hechos. Nuestra familia no encontró ningún problema para subir desde los camarotes de tercera clase a la cubierta de los botes salvavidas. Repito, reinaba el caos y la desorganización, pero nadie impidió el paso a las cubiertas.

--- Aquello parecería una “Torre de Babel” ¿verdad?.

--- Cierto. Hay que tener en cuenta que en el Titanic había personas de casi todas las nacionalidades, incluidos diez españoles, y que la tripulación solamente hablaba en inglés. Eso fue un gran inconveniente. En tercera clase viajaban muchos turcos, italianos, franceses, incluso chinos, que no conocían el idioma ingles, ni sabían leerlo. Eso hizo que no entendiesen las órdenes de la tripulación ni los letreros de salidas de emergencia. Fue un caos. El idioma impidió que muchos de los pasajeros salvasen sus vidas.

--- Millvina, su familia constaba de cuatro personas y se salvaron tres. ¿Como ocurrió?.

--- Mis padres eran jóvenes. Eran ingleses. Mi madre era muy guapa y ella, siempre en broma, solía contar que su belleza y su simpatía, le abrió paso al bote salvavidas. Además me llevaba a mí en sus brazos y a mi hermano de la mano.

--- Sin embargo su padre…

--- Mi padre, como la mayoría de los hombres, cedieron su puesto en los botes salvavidas para que los ocupasen las mujeres y los niños. Murió como un valiente, como la gran mayoría de las personas que perdieron la vida en el Titanic. Siempre nos hemos sentido muy orgullosos de mi padre.

--- Le contó algo su madre sobre la historia de los músicos?.

--- Si. Todos los supervivientes coincidieron en manifestar que los músicos de la orquesta del Titanic se comportaron como unos auténticos héroes. Podrían haberse salvado todos, porque como miembros de la tripulación del Titanic podrían haber ocupado el lugar de un marinero en cualquiera de los botes salvavidas, pero ellos eligieron quedarse en la cubierta del barco y continuar interpretando sus obras favoritas con el fin de hacer menos dramático el final que les esperaba a todos.

--Que hay de cierto en que la última pieza que tocaron antes de hundirse el barco fuese la canción religiosa “Cerca de ti Señor”?.

--- En relación a esto hay diferentes versiones. Unos supervivientes dijeron que la última pieza que escucharon fue un vals, otros que una polca, la mayoría, efectivamente, dijeron que era la canción religiosa “Cerca de ti Señor”, aunque muchos declararon que el alboroto era tal, que desde los botes, era imposible escuchar nada. Seguramente eso fue lo que ocurrió.

--- Mientras esperaban la llegada del Carphatia, a bordo de los botes salvavidas cundió el pánico?.

--- No. Las personas que estábamos en los botes salvavidas habíamos perdido, casi todas, a algún miembro de la familia. La gente estaba agotada, rendida, sin apenas ganas de vivir, sin ilusión. No había lugar para el pánico.

--- Como fue la llegada a Nueva York a bordo del Carphatia?.

--- Mi madre fue muy asediada por los fotógrafos y periodistas. Llevaba en sus brazos a la persona más joven del Titanic, además de otro hijo y éramos pasajeros de tercera, por lo que nos hicieron muchísimas fotografías. Aquí tiene una de ellas. La guardo como un tesoro.

--- Y el viaje de regreso desde Nueva York a Inglaterra?

--- Fue a bordo del buque Adriatic. Allí también mi madre fue la atracción, todos los pasajeros querían tenerme a mí en sus brazos y hacerse fotografías. Mire lo que escribieron en un periódico de la época.

Busca en una carpeta, llena, repleta de recortes de periódicos de la época y me muestra una página del Daily Mirror, del día 12 de mayo de 1912. Este es el texto:
“Ella era la mascota del buque durante el viaje, y era tanta la rivalidad entre las mujeres para acunar en sus brazos a este adorable mito de humanidad, que uno de los oficiales decretó que los pasajeros de primera y segunda clase podían sostenerla durante turnos de no más de diez minutos”.

--- Cuando regresaron de Nueva York se quedaron a vivir aquí en Southampton?.

--- Si. A mi madre le gustó esta ciudad. Sin embargo mi hermano y yo fuimos educados con la ayuda de varias fundaciones. Estudiamos en el Greggs School. Después me ofrecieron trabajar para el Gobierno británico dibujando mapas. Más tarde presté mis servicios en una empresa de ingeniería hasta que me jubilé. Y aquí estoy en éste día, hablando con un periodista español, sin soltarle la mano y mirándole a los ojos.

--- Ya sé que quiere terminar, que puede estar cansada, pero permítame una última pregunta. Usted ha estado en todos los puertos donde recaló el Titanic, pero ¿visitó alguna vez los astilleros irlandeses donde se construyó?.

--- Si. En el año 1996 visité Irlanda del Norte y estuve en Belfast. Fue una visita muy emocionante. Incluso llegue a hablar con algunos familiares de personas que trabajaron en la construcción del Titanic.

No sé como terminar la charla ni como despedirme de Millvina por lo que, después de besarnos, le recuerdo nuestra próxima cita. Será el día 2 de febrero del 2010, entre una tarta con 98 velas y una botella de vino dulce español…

Me alejo de su casa con una sensación agridulce. Triste por haber terminado mi visita pero satisfecho de haber pasado una agradable velada junto a una espléndida dama. Cuando al despedirme, recibí el beso de esta mujer, sentí en mi rostro la suavidad de la cara helada de un bebe a bordo de un bote salvavidas y la calidez guardada entre las arrugas del mismo rostro después de 98 años. El beso de un mito. Gracias Millvina.

Jesús Ferreiro.
Presidente Internacional Fundación Titanic.

DAVILA PREGUNTA AO GOBERNO QUE VAI FACER COS TREITOS FERROVIARIOS ADXACENTES Á ESTACIÓN DE URZAIZ QUE ESTÁN EN DESUSO

A deputada do BNG reclama solucións para evitar que fiquen en estado de abandono e cita os treitos de Teis-Urzaiz, Canadelo ou o túnel de Alfonso XIII

Madrid, 1 Xuño 09. A deputada do BNG no Congreso, Olaia Fernández Davila, rexistrou unha iniciativa parlamentar na Cámara Baixa na que pregunta ao Goberno que plans ten para os treitos de ferrocarril adxacentes á estación de Urzaiz (Vigo) que están en desuso.

Davila sinala que diferentes obras no trazado de ferrocarril adxacente á estación de Urzaiz en Vigo, deixaron en desuso antigos treitos. “É o caso de treitos como o de Teis-Urzaiz, Canadelo ou o túnel de Alfonso XIII”.

“Van permanecer en estado de abandono? É consciente o Goberno das consecuencias que se poden xenerar desde o punto de vista da seguridade ou da salubridade? Non considera que se debería dar unha solución para evitar que fiquen en estado de abandono?”, son algunhas das cuestións que a deputada do BNG dirixe ao Goberno.

Nese sentido, quer saber se eses treitos se poderían recuperar e se considerou o Goberno a reversión dos mesmos ao concello de Vigo.

A INCOMPETENCIA DAS ADMINISTRACIÓNS SOCIALISTAS NO CONCELLO E NO ESTADO ESTÁN A PROVOCAR O ABANDONO DO CONTORNO DA PRAIA DA COMPOSTELA

Jesús Pérez Arca considera “impresentable” que a area chegue a mediados de xuño e que non se teña avanzado “nin un centímetro” na solución á situación do Balneario

• O responsable de Turismo do Grupo municipal do PP teme que “o macroproxecto para Rosalía de Castro anunciado a bombo e platillo sexa unha nova cortina de fume” e critica que Marcelino Abuín “teña a prepotencia de arrogarse o dereito de informar antes á prensa que aos membros da Corporación”.

Vilagarcía, 1 de xuño de 2009.- A incompetencia demostrada polas administracións socialistas no Concello de Vilagarcía e no Estado están a provocar o abandono do contorno da praia da Compostela, “un potencial que esta cidade non pode permitirse seguir desaproveitando”, segundo salienta o responsable de Turismo do Grupo municipal do PP, Jesús Pérez Arca. O concelleiro popular sublima que os vilagarciáns “asisten con preocupación á deriva, indefinición e falta de planificación do Goberno local en relación coas praias da Concha e da Compostela e co Balneario”.

En relación coa resposta á interpelación plantexada no último Pleno municipal, Jesús Pérez Arca considera “impresentable” que a area chegue a mediados de xuño e que non se teña avanzado “nin un centímetro” na solución á situación do Balneario. Ademais de que o Goberno local “foi incapaz de dar unha data de apertura escudándose en que dependen de terceiros”, o concelleiro resalta que “non se informou do presunto acordo cos concesionarios sobre a contía da indemnización, o que fai sospeitar que o asunto está bastante verde”. Igualmente, “tampopuco se garantiu que o futuro concesionario poidese asumir o pagamento da indemnización e do canon de mercado da concesión”, co que “tememos que os cidadáns teñan que pagar a incompetencia dos gobernos socialistas por ter feito un rescate chapuceiro”.


REXENERACIÓN EN PLENA TEMPADA DE PRAIA

En canto á rexeneración dos areais “é incrible que, despois de tantas promesas, a alcaldesa non sexa aínda quen de dicir cándo rematarán os traballos de achega da area”, apunta Pérez Arca, quen subliña a “mostra de xestión desastrosa” que supón que esa rexeneración teña lugar “en plena tempada de praia”. Así mesmo, “se é verdade que esta vez a area procederá do Miño, o Goberno tería que explicar por qué castigaron á praia do Preguntoiro a recibir area de canteira, cando prometeron o contrario”.

“Este goberno é o máis incompetente da historia de Vilagarcía”, indica o concelleiro popular, para quen o único que é capaz de facer o bipartito local “é quitar agora un coello da chisteira ao máis puro estilo ZP en forma de gran iniciativa para convertir Rosalía de Castro nun boulevard, dentro dun macroproyecto sobre o que en realidade non hai máis que ambigüedades”.

O responsable de Turismo do Grupo municipal do PP teme que “o macroproxecto para Rosalía de Castro anunciado a bombo e platillo sexa unha nova cortina de fume” e critica que Marcelino Abuín “teña a prepotencia de arrogarse o dereito de informar antes á prensa que aos membros da Corporación”.

Jesús Pérez Arca lamenta tamén que “por segundo ano consecutivo, Vilagarcía non conte con Bandeira Azul por culpa da incapacidade de xestión do bipartito local”.

Crisis actual, hambre y consumo de carne

Un celebre proverbio indio dice: "Sólo cuando se haya talado el último árbol, se haya contaminado el último río y se haya pescado el último pez las personas se darán cuenta de que el dinero no se puede comer“. Muchos verán que estas palabras cada año se vuelven más actuales. Por ejemplo el pasado año estuvo caracterizado por una grave crisis y por el derrumbamiento del sistema financiero mundial. Lo que ya no es nuevo pero se ha agravado enormemente es el cambio climático, que entretanto se ha convertido en una catástrofe climática. Otra catástrofe más la constituye el hecho de que más de mil millones de personas pasan hambre. Y a esto se añade otra crisis mundial que ya comenzó el año pasado, la competencia armamentista mundial.

Macabro es sin embargo que en estos momentos la crisis económica mundial está agudizando aún más la catástrofe del hambre, mientras los gobiernos del primer mundo invierten miles de millones en salvar los sistemas bancarios. Y no es que no haya suficiente alimento para todos, todo lo contrario, la Tierra produce alimento para 12.000 millones de personas, el doble de la población actual. Entonces qué se puede hacer de verdad para terminar poco a poco con el hambre en el mundo. Muchos datos apuntan a que prescindir del consumo de carne sería una medida importante.

Las Naciones Unidas han decidido reducir a la mitad hasta el año 2015 el número de pobres y de personas que pasan hambre, pero ya se ha comprobado que esta meta no se va a lograr en absoluto, porque los países ricos han puesto muy pocos medios para ello. En lugar de ello se dan miles de millones para salvar el sistema económico y bancario global y al mismo tiempo se gastan 800 mil millones de dólares en armamento. Cuando 21 mil millones de Euros serían suficientes para terminar con el hambre durante un año.

Si las personas en los países ricos comiesen un 3% menos de carne, se podría alimentar a mil millones de personas. Este dato ha sido dado a conocer por la FAO (Organización de Naciones Unidas para la Alimentación y la Agricultura). Como vemos no hay que señalar con el dedo a determinadas personas, puesto que cada uno podría combatir el hambre del mundo con su actuación diaria, ya que se usaría menos cereal para piensos, se talarían menos bosques y se ahorraría agua potable. Y no sólo ayudaríamos a frenar el hambre del mundo, también podríamos mejorar la situación climática emitiendo menos CO2 y menos gas metano, claro está, viviendo más moderadamente y no explotando tanto la Tierra.

LA GERIATRÍA BUSCA RESPUESTAS PARA UNA SOCIEDAD QUE DEMANDA EL TRÁNSITO A UNA VEJEZ DE CALIDAD

51.º Congreso de la Sociedad Española de Geriatría y Gerontología y 8.º Congreso de de la Asociación vasca “Zahartzaroa”

• El futuro de los bancos de ADN, patologías como el deterioro cognitivo, la osteoporosis, el Alzheimer y la sarcopenia, las innovaciones terapéuticas alrededor de los fármacos estrella, la detección de maltrato a personas mayores o el concepto de ‘ciudades amigables’ son algunas de las cuestiones a tratar.

• Durante el congreso se presentará un Documento sobre la de situación de la atención a las personas mayores en Euskadi.

• El profesor Barry Reisberg, presidente de la Sociedad Internacional de Psicogeriatría, abordará la demencia en el anciano como una de las patologías más prevalentes de nuestro tiempo.

• Está previsto que más de 1.300 especialistas en campos como la geriatría y la gerontología intercambien su conocimiento a través de más de 500 comunicaciones.

• Más de cuarenta stands expositores y un acto de clausura con una actuación de ballet de los alumnos de la Academia de Igor Yebra en el Auditorio.

• Denuncia: la Geriatría no está contemplada como especialidad en la Sanidad vasca y faltan profesionales, tanto desde el punto de vista médico como desde el de enfermería.

Bilbao, junio de 2009.- Un documento sobre la situación de la atención a las personas mayores en Euskadi, el futuro de los bancos de ADN, patologías como el deterioro cognitivo, la osteoporosis, el alzheimer y la sarcopenia, las innovaciones terapéuticas alrededor de los fármacos estrella, la detección de maltrato a personas mayores o el concepto de ‘ciudades amigables’ son algunas de las cuestiones que se abordarán en el 51º Congreso de la Sociedad Española de Geriatría y Gerontología y 8º Congreso de de la Asociación vasca “Zahartzaroa”, que tendrá lugar entre los días 3 y 6 de junio en el Palacio Euskalduna de Bilbao.

El geriatra Iñaki Artaza es el presidente del comité científico del congreso. Bajo su consideración, “la atención a las personas mayores ha de ser algo interdisciplinar”, cuestión que queda reflejada en el programa científico del encuentro, dividido en tres áreas paralelas: una parte clínica, otra de ciencias biológicas y una tercera enfocada hacia las ciencias sociales y del comportamiento. Está previsto que más de 1.300 especialistas en campos como la geriatría y la gerontología intercambien su conocimiento a través de más de 500 comunicaciones (alrededor de 300 pósters y 200 comunicaciones orales). Ponentes de la talla del profesor Barry Reisberg, presidente de la Sociedad Internacional de Psicogeriatría, dan realce a un congreso de gran magnitud científica.

El congreso convertirá al Palacio Euskalduna en la capital de la geriatría en Bilbao. Más de cuarenta stands expositores acompañarán a las ponencias científicas y el acto de clausura del congreso contará con una actuación de ballet de los alumnos de la Academia de Igor Yebra en el Auditorio con y una cena de gala con bailes en el hall de exposiciones del Palacio.

El envejecimiento de las sociedades europeas provoca, según puntualiza, Iñaki Artaza, “la necesidad de acercar la geriatría a los ciudadanos. La especialidad se enfrenta al reto de atender a una sociedad que crece no sólo en expectativas de vida, sino también en conocimiento, educación, nivel de vida y capacidad de acceso, tanto a la cultura como a las nuevas tecnologías”.

En esta misma línea, Iñaki Artaza, médico geriatra y director de Igurco-Orue, señaló que “hay que intentar garantizar una continuidad de cuidados, según las necesidades de cada persona mayor, y que impliquen a Atención Primaria, Atención Hospitalaria, unidades de media y larga estancia, unidades psicogeriátricas y unidades sociosanitarias con el objetivo de evitar o retrasar la institucionalización.

Carencia de geriatras

Uno de los problemas relacionados con la especialidad radica en la ausencia de profesionales cualificados. “Hacen falta profesionales de la Geriatría, tanto desde el punto de vista médico como desde el de enfermería. De hecho, en las convocatorias vía MIR no se están cubriendo plazas”, aseguró Artaza. “Esto dificulta que se puedan desarrollar más servicios especializados para personas mayores, algo imprescindible”. Ante la carencia de profesionales, Artaza manifiesta que “en numerosos centros sociosanitarios hay muchos médicos extranjeros pero eso no quiere decir que tengan la especialidad en geriatría, una formación que no está reconocida en la Sanidad vasca.”

Aspectos innovadores

Entre los quince simposios oficiales, tres sesiones plenarias, nueve cursos diferentes, cinco talleres y siete simposios satélites (aquellos que patrocina la industria farmacéutica) hay algunos que destacan por su componente innovador. “Tenemos un simposio sobre técnicas no invasivas que versará sobre sus aplicaciones en cirugía del área cardiovascular y cirugía laparoscópica, también hay uno sobre radiología intervencionista en el anciano. Todos ellos innovadores y con un alto grado de complejidad por ser el anciano un paciente más propenso a las complicaciones”, explicó Artaza.

También se abordarán las nuevas tendencias en cuanto a calidad asistencial, y habrá un curso de actualidad en Geriatría que revisará todos los artículos de la literatura relacionados con la especialidad en el último año; “aquí se hablará de nutrición, hipertensión, depresión, y demencias como por ejemplo el Alzheimer”. De igual forma se analizará cómo aplicar la innovación tecnológica al cuidado de las personas mayores, el papel de la robótica, la domótica y de nuevas técnicas de rehabilitación.

Lourdes Zurbanobeaskoetxea, presidenta del comité organizador de este encuentro científico, destaca el abordaje de la Geriatría en ámbitos como “la atención primaria, la actividad de los médicos de residencias, la intervención psicológica en el envejecimiento, la enfermería geriátrica, el trabajo social, la terapia ocupacional, la neuropsicología y la gestión de centros. Los cinco talleres previstos versarán, entre otros, sobre aspectos tan atractivos como las soluciones informáticas en la atención residencial y la fotografía médica.”

Además de los premios científicos concedidos durante el congreso, durante el acto de clausura programado en el auditorio se llevará a cabo un homenaje al médico Jon Alberdi, geriatra fallecido que realizó toda su carrera profesional en Bilbao.

SOIDADE

Óscar Lomba Álvarez

Fai uns días tiven a oportunidade de ler unha reportaxe nunha revista de viaxes sobre a illa da Soidade (ruso: Ou Oстров Уединения; Ostrov Uedineniya), que é un illote deshabitado localizado no Ártico, no corazón do mar de Kara. Devandita illa posúe uns dezaoito quilómetros e medio de longo e a súa extensión é duns douscentos quilómetros cadrados. Aínda que non sexa un illote chairo, a súa altura non excede os trinta metros sobre o nivel do mar. Administrativamente, a illa da Soidade pertence ao Krai de Krasnoyarsk da Federación de Rusia. Esta illa foi descuberta en 1878 polo capitán noruegués Edvard Holm Johannesen de Tromsø que lle deu o poético nome de "Soidade" («Ensomheden» en noruegués) por mor da súa situación solitaria e moi illada, lonxe de toda terra nun mar remoto e desolador.
Entrementres lía o texto da reportaxe imaxinábame unha enigmática illa esbrancuxada no medio da inmensidade azul. Fantasiaba cunha paisaxe desértica e mais eu illado, camiñando só, no medio da nada.
Esa illa trasladoume a un universo de retiro, illamento, peche, confinamento, falta de contacto con outras persoas, reclusión, clausura, ata retraemento, desterro, desarraigamento ou exilio.
Comecei a pensar no motivo que leva a alguén a converterse nun ser solitario, a ser un eremita. Que empurra a unha persoa a vagar en solitario polos camiños como un vagabundo nómade e errante. Pensei, durante uns segundos, nos santóns ermitáns que rubían a unha columna a meditar na procura da aproximación ao infinito. Imaxineime empolicado a unha pilastra altísima tocando as nubes e deixándome invadir pola inmensidade en compañía dun ceo totalizador. Conseguín sentirme como Simón do deserto. Simón do deserto é un mediometraxe dirixido polo realizador Luís Buñuel no ano 1965, sobre unha novela do propio Buñuel. O estilita Simón, discípulo de Simeón o Estilita, mantívose en penitencia de pé sobre unha nova columna de oito metros durante máis de seis anos. Un mutilado, un anano e as súas cabras e un novo monxe rodéano. Un rico devoto obséquialle unha mellor columna e Simón realiza o milagre de devolverlle as mans ao mutilado. Durante varios días, Simón continúa en penitencia mentres o diaño aparece tratando de tentalo sempre encarnado nunha seductora e belísima muller. O monxe Trifón vén perturbar a repartición de víveres. O diaño tenta de novo a Simón. Ao final, o diaño leva a Simón a unha viaxe con destino a un cabaré da cidade de Nova York e ordénalle quedar alí.

Esa crónica de viaxes axudoume a achegarme á orixe dese contexto de recollemento e a meditar sobre as diferentes causas que conducen a esa situación.
Estou convencido de que moitas veces a soidade é unha situación buscada polo propio suxeito. É a propia elección do individuo a que o conduce a ser un anacoreta. Outras veces é algo que vén dado e que resulta desagradable. Penso naqueles pobres desgraciados que pasan por un transo de radical soidade forzosa derivada dunha enfermidade infecciosa ou contaxiosa. Tamén evoco a eses seres inadaptados e con costumes ou prácticas socialmente non aceptadas. Resucito a eses outros individuos que están marcados polo escenario social no que se moven ou o contexto laboral que padecen. É horrible estar só cando desexas estar acompañado, porén que bendición alcanzar a paz e a harmonía cando consegues librarte do xentío e logras relaxarte e meditar en calquera recanto solitario da costa lonxe da cidade. A soidade durante períodos curtos, ou ata prolongados, é ás veces valorada como un momento no que ocuparse, traballar, cavilar ou repousar sen ser desconcentrado nin distraído por ninguén.
Mentres escribía este artigo víña á miña mente a imaxe do cadro “O berro” do pintor expresionista noruegués Edvard Munch e a súa particular visión da vida, da indefensión e da soidade humana. O berro é abundante en cores avermelladas de fondo, tons escuros e a figura principal é unha persoa aparentemente sen cabelo nun carreiro con valos que se perde de vista fóra da escena. Esta figura está gritando, cunha expresión de desesperación. No fondo, case fóra de escena, nótanse dúas figuras con chapeu que non se poden distinguir. O ceo parece fluído e arremuiñado, de cores avermelladas cambiantes, igual de arremuiñado que o resto do fondo. A orixe da inspiración para “O berro” podería acharse, quizais, na angustiada e inquietante existencia do artista, un individuo influído por unha educación severa, rigorosa e ata ríxida. Munch presenciou a morte da súa nai e dunha irmá. Na década de 1890, a Laura, a súa irmá favorita, diagnosticáronlle unha doenza bipolar e foi internada nun psiquiátrico. O estado anímico do artista queda reflectido nestas liñas, que Munch escribe no seu diario cara a 1892:
“Paseaba por un carreiro con dous amigos - o sol púxose - de súpeto o ceo tinguiuse de vermello sangue, detívenme e apoieime nun valo morto de cansazo - sangue e linguas de lume axexaban sobre o azul escuro do fiordo e da cidade - os meus amigos continuaron e eu quedei quedo, tremendo de ansiedade, sentín un berro infinito que atravesaba a natureza”.

Logo de ler as liñas escritas por Munch foi cando concibín claramente a esencia da soidade existencial. Ese pesar e melancolía que sentemos pola ausencia, morte ou perda de alguén ou de algo, e ata pola impotencia para facer fronte á propia existencia.
Pechei os ollos e escoitei un berro intenso emitido desde algún recuncho da illa soidade e estremecinme...

Cómo declarar los 400 euros de 2008

Hacienda y las diputaciones forales del País Vasco y Navarra incluyen automáticamente la deducción en sus programas de ayuda para hacer la Declaración de la Renta

Fue una de las sorpresas "anticrisis" del año pasado: el llamado cheque de los 400 euros que, en el territorio general, muchos asalariados y pensionistas recibieron prorrateado al cobrar sus nóminas entre los meses de junio y diciembre. No fue un cheque como tal, pese a la denominación popular que adquirió, sino una ayuda administrada a base de reducir la retención en los rendimientos del trabajo. En junio de 2008, los asalariados residentes en el territorio general vieron cómo Hacienda redujo su retención en 200 euros. Entre julio y diciembre, se les aplicó un descuento hasta pagar progresivamente los otros 200 euros prometidos. Fue, técnicamente, una minoración del dinero que Hacienda retiene habitualmente, por lo que los 400 euros no pueden considerarse como una paga. En el País Vasco también los contribuyentes disfrutaron de una deducción de 400 euros con cargo a 2008 y, en Navarra, la deducción se elevó hasta 440 euros.

¿Quién obtiene beneficio de los 400 euros?

Ahora, en plena campaña de la Declaración de la Renta, toca hacer balance de los ingresos percibidos a lo largo del año y surgen también las dudas sobre cómo declarar los mencionados 400 o 440 euros. ¿Hay que declararlos o están exentos de pasar por el Fisco? Para zozobra de muchos, la respuesta a esta cuestión es afirmativa. Pero, entonces, ¿cómo hay que hacerlo?, ¿están recogidos en los borradores que ha enviado la Agencia Tributaria?

La ayuda de los 400 euros se contempla en la Declaración de la Renta como una deducción, una minoración de las retenciones aplicadas durante todo el ejercicio. En realidad, Hacienda aplica unas retenciones específicas a cada persona según el nivel de ingresos que obtiene y las deducciones sirven para reducir dichas retenciones. La resta entre retenciones y deducciones da lugar a un saldo: positivo si las retenciones superan a las deducciones (en cuyo caso Hacienda debe devolver al contribuyente dicha diferencia) o negativo, si las deducciones superan a las retenciones. En este último caso, el contribuyente deberá pagar a Hacienda el exceso de deducciones de las que haya disfrutado durante 2008. Por poner un ejemplo, si una persona tiene una retención anual de 5.000 euros, las deducciones de las que podrá beneficiarse nunca superarán dicho importe. Es decir, si los 400 euros a un contribuyente le suponen que las retenciones que le ha realizado Hacienda son menores de las debidas, este ciudadano deberá devolver a Hacienda la cantidad correspondiente.

Además de los 400 euros, la Ley del IRPF prevé otras deducciones, como la desgravación por vivienda habitual, por hacer aportaciones a planes de pensiones, por ahorrar en una cuenta vivienda, reducciones de cuota por tener hijos o ascendientes a su cargo, por estar afiliado a un sindicato... La suma de todas estas deducciones nunca podrá superar la retención total que aplica Hacienda. Si fuera así, parte de esas deducciones no causarían ningún efecto positivo para el contribuyente. Es decir, que a quienes disfruten de las deducciones máximas por vivienda o aportaciones a planes de pensiones, por ejemplo, no les supondrá ningún impacto la deducción de los 400 euros. Además, es posible que contribuyentes que nunca han tenido que pagar a Hacienda este año deban hacerlo precisamente por la medida de los 400 euros.

Hacienda no aplicará la deducción de los 400 euros por cada contribuyente, sino que se hará por cada declaración

Quienes se verán realmente beneficiados con los 400 euros en la próxima declaración son los contribuyentes a los que habitualmente se les practique una retención anual superior a esa cantidad, pues verán rebajado el resultado de la declaración de manera positiva para ellos. En el caso de contribuyentes que hacen la declaración conjunta, deben saber que Hacienda no aplicará la deducción de los 400 euros por cada contribuyente, sino que se hará por cada declaración. Teniendo en cuenta sólo este aspecto, resultará más beneficioso hacer la declaración de forma individual.

En el territorio general

En el territorio general es donde más dudas se han generado debido al denominado "cheque" de los 400 euros, sobre todo tras comprobar que la Agencia Tributaria había enviado unos 140.000 borradores a contribuyentes en los que se declaraba de forma errónea esta medida (con resultado a favor del contribuyente y que, por tanto, han tenido o tendrán que devolver a Hacienda).

Lo primero que conviene saber es que los 400 euros no suponen ninguna aportación adicional a los rendimientos del trabajo, ni una ganancia patrimonial. Se trata de una ayuda, denominada de impulso a la actividad económica, que incrementó el importe de las nóminas de los asalariados, como efecto de rebajar la retención por IRPF: 200 euros en junio y otros 33 euros al mes hasta diciembre. Para comprobar que de verdad fue efectiva tal medida, los contribuyentes deben constatar que en sus nóminas desde julio hasta diciembre de 2008 se les rebajó su retención correspondiente.

A la hora de hacer la Declaración de la Renta este año, el programa PADRE (de ayuda en el territorio general del Estado) ya incluye estos 400 euros en la casilla referida a los conceptos por deducción por obtención de rendimientos del trabajo o actividades económicas, esto es, en la número 735 (página 13 del modelo 100 de la Agencia Tributaria). Precisamente, esa casilla incluye automáticamente la deducción de los 400 euros y no puede ser modificada por el contribuyente cuando esté confeccionando la declaración. No hará falta que la intente modificar porque ya está incluida previamente.

El programa PADRE ya incluye estos 400 euros en la casilla número 735 (página 13 del modelo 100 de la Agencia Tributaria)

Si un trabajador no ha sufrido ningún cambio en su nómina en 2008, ni le han subido el sueldo o no ha cambiado de empresa, la deducción de los 400 euros deberá verla reflejada en forma de menor retención entre los meses de julio y diciembre. Sin embargo, si ha sufrido algún cambio que ha hecho variar sus ingresos a lo largo del año respecto a ejercicios o meses anteriores, como por ejemplo experimentar una subida de salario, la retención que le corresponderá será nueva, con lo que le resultará más difícil percatarse de la deducción de los 400 euros. Si tiene dudas, lo mejor es que consulte a los administrativos de su empresa cuál es la nueva retención y cuál era la antigua, para poder comprobar que la deducción de los 400 euros le ha sido aplicada correctamente.

En el País Vasco

El Gobierno vasco y las diputaciones forales de Álava, Guipúzcoa y Vizcaya llegaron el año pasado a un acuerdo en torno a la aplicación en el País Vasco de la devolución de los 400 euros y al ajuste de las tarifas del IRPF a la inflación. El Órgano de Coordinación Tributaria de Euskadi, encargado de coordinar la política fiscal vasca, aprobó un nuevo proyecto de norma foral de medidas tributarias para 2008, en el que se contemplaron estas dos medidas, para la reactivación de la economía, así como la adaptación del Impuesto de Sociedades a la reforma mercantil.

La declaración de los 400 euros es sencilla: en los programas de ayuda para hacer la declaración que facilitan las tres diputaciones forales viene incluida, por defecto, la deducción íntegra de los 400 euros. En esta comunidad autónoma, al tener competencias propias en materia tributaria, la ayuda de los 400 euros no se materializó de igual forma que en el resto de España. Tanto en Álava como en Guipúzcoa y Vizcaya se cambiaron las tablas de retenciones y este año los contribuyentes disfrutarán de una deducción automática de 400 euros al realizar su Declaración de la Renta.

El programa Renta Araba, de ayuda para hacer la declaración en Álava, incluye por defecto la deducción de los 400 euros. El contribuyente sólo deberá rellenar debidamente el resto de datos para obtener su resultado. En Vizcaya los impresos y los programas para hacer la declaración establecen también la deducción automáticamente. Como es lógico, la deducción sólo servirá para reducir impuestos a quien tenga retenciones. En Guipúzcoa, como en Álava y Vizcaya, el contribuyente tampoco tiene que buscar una casilla correspondiente en la que declarar los 400 euros, ya que también aparece por defecto en los impresos y en el programa de ayuda. En concreto, en la página tres del impreso para rellenar la Declaración de la Renta figura la deducción de los 400 euros, que la Diputación Foral de Guipúzcoa ha incorporado en todos sus borradores.

En Navarra

Los contribuyentes de Navarra también cuentan este año con la novedad de los 440 euros. Al tener competencias propias en materia tributaria, en esta comunidad autónoma se decidió aplicar una deducción de 440 euros con cargo a las rentas del año pasado, la ayuda más elevada de toda España. La medida navarra consiste en un aumento de la deducción por trabajo para trabajadores y pensionistas navarros en hasta 440 euros, en función de los ingresos del contribuyente. La medida se aplica de forma progresiva (es mayor en las rentas más bajas y va descendiendo hasta ser nula en las rentas más altas), y el importe de la nueva deducción por trabajo puede comprobarse en la casilla 560 de la Declaración de la Renta.

En Navarra la deducción de los 440 euros se suma a las que ya aplica la comunidad por rendimientos netos del trabajo

La deducción de los 440 euros se suma a las que ya aplica la comunidad navarra a sus contribuyentes por sus rendimientos netos del trabajo, en una escala descendente, según el nivel de rentas. Así, los contribuyentes con rendimientos netos del trabajo de hasta 9.100 euros suman 440 euros a los 850 euros de deducción que tenían hasta ahora, de manera que deducirán 1.290 euros. Los contribuyentes con rendimientos netos entre 9.100,01 y 10.600 euros tendrán una mejora de la deducción por trabajo (hasta ahora de entre 850 y 700 euros) de 440 euros, de manera que podrán deducir entre 1.290 y 1.140 euros, en función de su renta. Los trabajadores con rendimientos netos de entre 10.600,01 y 45.800 euros sumarán a la deducción que tenían de 700 euros una cuantía que varía entre 440 y 1 euro, en función de su renta, y los contribuyentes con rendimientos netos del trabajo superiores a 45.800 euros mantendrán su deducción actual de 700 euros.

MANIFESTO DE GALIZA NON SE VENDE LIDO NA MANIFESTACIÓN DE VIGO

Compañeiras e compañeiros: hoxe manifestámonos para denunciar os continuos ataques e agresións que soporta o noso litoral. Ataques e agresións máis continuadas e voluminosas canto máis salvaxe é a especulación, froito dun modelo económico baseado na depredación.

Para desgraza nosa e da nosa terra, todos os gobernos que pasan pola Xunta seguen unha política “desarrollista” de explotación dos nosos recursos naturais para reducilos á mera condición mercantil, sen atreverse a contemplar sen medo a hipótese do decrecemento, ante esta crise económica e sistémica que arrincou con toda crueza o anteface da relixión capitalista.

A privatización e venta do que sempre foi noso, a nosa costa, as nosas rías, o noso vento, os nosos montes, os nosos ríos, o Courel ou a Terra Cha, supón depredar o territorio físico común para mercantilizalo en proveito de só uns poucos, privatizando os beneficios e socializando as perdas. Os beneficios son para as grandes empresas, para os grandes capitais, pero os seus custes externalízanse socialmente, e supoñen a destrución dunha natureza privilexiada, do medio ambiente, da paisaxe, e do noso tecido económico e social. Estes custes pagámolos todas e todos nós.

Esa “modernización”, que nos fai ser cada vez máis dependentes dos mercados globais e da agricultura e da pesca industriais, está obrigando a milleiros de labregos e labregas a abandonar as súas terras e está tamén empurrándonos ao desmantelamento da pesca de baixura e do marisqueo, afastándonos cada vez máis da soberanía alimentaria.

Deste modelo xordo e cego, depredador e obsoleto, non se libra o litoral.

Dentro das rías constrúense recheos que estragan a súa grande riqueza; instálanse polígonos industriais sobre o terreo gañado ao mar ou en primeira liña de costa. Empresas e industrias verten os seus refugallos directamente ao mar xunto coas augas residuais urbanas, ás veces pasando por depuradoras deficitarias ou que non funcionan, contaminando as rías e facéndoas incompatíbeis coa pesca e o marisqueo. Instálanse tamén aquí as industrias máis contaminantes e perigosas, como Reganosa ou Ence; promóvense piscifactorías nos lugares mellor conservados da nosa costa, artificializando con formigón o litoral e contaminando o mar con antibióticos para proveito de empresas transnacionais; privatízase o mar e a costa con portos deportivos a esgalla que decote levan aparellados proxectos urbanísticos especulativos. E tamén é aquí, no litoral, onde se produce a máis salvaxe especulación urbanística; onde se pretenden construír milleiros de vivendas e ata rañaceos en terreos gañados ao mar; onde se constrúen a meirande parte das irracionais infraestruturas de transporte; onde se destrúe a identidade das aldeas e vilas mariñeiras erradicando o noso patrimonio marítimo; onde máis se turistifica a nosa cultura e o noso territorio; onde se crean máis campos de golf arrasando grandes superficies de monte e contaminando con herbicidas; onde menos se respectan os espazos protexidos...

Todas e todos xuntos temos que pórlle freo á locomotora desbocada deste falso progreso.

Non é imprescindible nin necesaria a destrución do noso fogar común para acadar medios de vida, porque se así ocorrese, estariamos correndo camiño do suicidio colectivo.

O benestar social non pode basearse na explotación das persoas nin na destrución da terra que habitamos. Este modelo caduco levounos a esta crise que agora padecemos. A saída dela non pode ser unha fuxida cara diante. Este modelo que confunde valor e prezo, tenos levado a esta degradación sen precedentes, a esta crise da civilización da que vemos difícil a saída. A esta cultura moral e material degradada que nos fai ser infelices.

Temos que pórlle freo a esta locomotora que está a avanzar queimando os seus propios vagóns nunha tola carreira cara ningures. Unha correcta valorización do territorio ten que distinguir os bens de uso e os modos de vida do espolio e despoxo da terra. Trátase en suma dunha nova mentalidade que considere o medio non como un negocio do que se pode quitar beneficio, senón como a nosa terra común da que todas e todos formamos parte. Vainos nisto a súa preservación, a do planeta e a dos valores que queremos legar ás xeracións futuras.

Non podemos tolerar máis o intolerábel.

Queremos rematar enviando un saúdo solidario de irmáns, para todas e todos aqueles que neste intre atópanse loitando polos postos de traballo e polas causas xustas: Traballadores do metal e gandeiros entre outros moitos.

DEFENDAMOS O LITORAL

ESTE MODELO TEN ALTERNATIVA

GOBERNE QUEN GOBERNE

CAMPAÑA DAS ELECCIÓNS EUROPEAS DO PSdeG-PSOE

Francisco Caamaño, Ministro de Xustiza:

“A intención dos populares é sempre a de recortar dereitos e medidas, non porque non haxa cartos, senón porque estes foron aprobados por un goberno progresista”

“Ao PP non lle gusta Europa, gustáballe o rancho de Bush e agora non saben moi ben a onde ir”

Manuel Vázquez, secretario xeral do PSdeG-PSOE:

“A conselleira de Sanidade anunciou unha medida que é un envoltorio da privatización da sanidade: a quen non se poida operar en 60 días, mándano ao privado”

“Vese un importante frenazo do PP nas enquisas, algo que temos que agradecer a Mayor Oreja, pola súa actuación con temas como o ensalzamento da pedofilia”

Rosa Miguélez, candidata ao Parlamento europeo

Santiago de Compostela, 31 de maio de 2009.- O ministro de Xustiza, Francisco Caamaño, participou esta mañá nun mitin do PSdeG-PSOE en Santiago. No acto, Caamaño explicou que o vindeiro domingo “temos moitísimo que decidir” e apuntou que o primeiro mandamento para un político é coidar da xente. A isto contrapuxo a actitude de Núñez Feijóo e criticou a súa política en relación co galego. “A Feijóo o que lle amola é falar como a xente; pero non hai que gobernar para os señoritos, senón para a todos”, dixo.

Comentou que a intención dos populares é sempre a “de recortar dereitos e medidas, non porque non haxa cartos, senón porque estes foron aprobados por un goberno progresista”.

Denominou ao partido popular “a dereita más dereita de tódalas dereitas” e dixo que o PP de Rajoy “non pensa no pluralismo, na tolerancia, nin nas persoas que menos teñen”.

Contrastou a proposta de José Luis Rodríguez Zapatero, no Debate do Estado da Nación, de crear un novo patrón de crecemento económico “máis baseado nas políticas medioambientais e na formación ca no ladrillo”, con medidas como a creación de novas vivendas residenciais cada vez máis cerca da costa “que é a gran aposta da dereita”.

Por último, indicou que o vindeiro 7 de xuño xogámonos “saír desta crise cun novo modelo de crecemento” e afirmou que “ao PP non lle gusta Europa, gustáballe o rancho de Bush e agora non saben moi ben a onde ir”.

Francisco Caamaño compartiu tribuna co secretario xeral do PSdeG-PSOE, Manuel Vázquez, quen sentenciou que “o 7 de xuño as eleccións europeas as vai gañar o PSOE neste país”. Referiuse as enquisas electorais, onde dixo que “se ve un importante frenazo do PP e un ascenso do PSOE”, algo que “temos que agradecer ao candidato popular Mayor Oreja, pola súa actuación con temas como o ensalzamento da pedofilia”.

Para Vázquez, “o PP non quere falar de Europa, ao igual que nas eleccións autonómicas nas que non quería falar de política, só de coches e sillas”. Teñen un programa para Europa, dixo, “pero non queren falar del”. Asegurou que os populares practican sempre unha teoría que lles da resultado “usan a crise para chegar ao poder sen dicir nunca o que van facer para arranxala”.

E comentou que iso se está a ver en Galicia “tiñan fórmulas para arranxar a crise que, por certo, nunca dixeron, e agora vemos as súas receitas: paralizar a construción de hospitais, conxelar os salarios dos traballadores públicos, facilitar EREs ás empresas e pechar explotacións agrarias”. Porque as súas propostas nas eleccións galegas, de España e de Europa son, relatou, “recortar dereitos dos traballadores e política sociais”.

Vázquez repasou algunha das medidas tomadas polo goberno popular nos seus primeiros días e fixo fincapé nunha: “a conselleira de Sanidade anunciou unha medida que é un envoltorio da privatización da sanidade: a quen non se poida operar en 60 días, mándano ao privado”.

Concluíu dicindo que “temos moito traballo por diante” e pediu aos presentes que o 8 de xuño “nos levantemos moi cedo e sigamos traballando pola política socialista en Galicia”.

No mitin participou ademais a candidata socialista ao parlamento Europeo, Rosa Miguélez, quen aseverou que “os socialistas en Galicia formamos unha gran familia”. E continuou que isto permitiu “opoñernos con éxito, por exemplo, a directiva das 65 horas.

Considerou que “o leite en Galicia é europeo e é un problema que o PP non vai arranxar”. E explicou que a comisaria europea para o tema do leite pertence ao partido popular europeo e aposta, “ao igual que Mayor Oreja e Rajoy, pola liberalización económica”. Nós, seguiu, pola contra, “cremos que cando os sectores produtivos non poden saír adiante sós hai que axudalos”.

O acto, que foi presentado polo alcalde de Santiago, Xosé Sánchez Bugallo, celebrouse no hotel Araganey de Compostela.

O PSOE iniciará contactos coa oposición para liderar unha nova etapa en Pontedeume

A agrupación socialista eumesa considera que o escrito de renuncia da Concelleira do PP Ruth García confirma o que o PSOE ven denunciando dende hai tempo, a nula capacidade do Alcalde e do Partido Popular para gobernar esta vila.

As decisións que se adopten contan co apoio da agrupación comarcal e da Executiva Nacional, tal e como manifestaron Iván Puentes e Mar Barcón.

Logo de que se dera a coñecer a dimisión dunha das Concelleiras do grupo municipal do Partido Popular de Pontedeume, os socialistas eumeses quixeron facer pública non só a preoupación pola situación de desgoberno na que se atopa inmerso o Concello, senón tamén as futuras decisións que dende a agrupación socialista se esperan levar a cabo para poder seguir defendendo os intereses dos veciños e veciñas.

Neste senso, o voceiro do gupo municipal, Agustín Vilariño, recordaba “a responsabilidade coa que o noso grupo asumiu o seu papel como oposición, apoiando as xestións que consideramos positivas para a nosa vila; os populares, sen embargo, non foron quen, nestes dous anos de lexislatura, de gobernar para o seu pobo.”

“Así queda de manifesto, recordaba Vilariño, coa marcha dunha concelleira, causada por uns motivos que non veñen máis que a abalar o que levamos dous anos manifestando dende o grupo socialista: o desgoberno, a deixadez do Alcalde, as irregularidades na súa xestión e, en definitiva, unhas actitudes que levaron ao Concello de Pontedeume á deriva.”

“Será esa mesma responsabilidade que nos caracterizou ata agora a que nos guiará tamén nesta nova etapa, na que iniciaremos conversas co resto dos grupos municipais para impedir que Pontedeume siga perdendo calidade de vida e para liderar, como primeira forza da oposición, unha alternativa plural que aporte estabilidade, gobernabilidade e futuro aos veciños e veciñas deste pobo.”

As declaracións de Vilariño estiveron apoiadas polo Secretario Comarcal do PsdeG-PSOE de Ferrolterra, Iván Puentes (Alcalde de Fene) quen mostrou o respaldo absoluto á labor e ás decisións dos socialistas de Pontedeume.

“O caso de Pontedeume, aseguraba Puentes, é outro claro exemplo da situación que o Partido Popular está a vivir nestes últimos tempos. Así se viu, por exemplo, na pérdida da Alcaldía de Ferrol nas Locais, e nos resultados negativos acadados na comarca nas pasadas autonómicas. O Partido Popular non sabe asumir as súas responsabilidades e non sabe gobernar pensando nos veciños e veciñas, só pensando nos seus intereses.”

“A actitude responsable dos socialistas co pobo eumés terá, polo tanto, o apoio incondicional da agrupación comarcal do PSOE, para que dean un paso máis, inicien conversas cos demáis grupos, e lideren unha alternativa que lle permita ter a Pontedeume o goberno que merece.”

Apoio da Executiva Nacional.

A Voceira da Executiva Nacional e Secretaria de Política Municipal declaraba á súa vez a preocupación pola situación que se está a vivir en Pontedeume, que “non é máis que outro exemplo da actitude errática que o Partido Popular está levando a cabo na política municipal. Xa se demostrou que a súa única interese e a de estar no poder, por enriba de todo e sen escrúpulos, apoiándose na ingobernabilidade ás veces e nos tránsfugas noutros casos”.

Barcón recordou que “o punto final desta etapa en Pontedeume o puxeron eles mesmos, os populares, cunha situación de desgoberno que levou a unha das súas concelleiras a apoiar as críticas que o grupo municipal socialista viña realizando nos últimos dous anos”.

“Pola contra, os socialistas seguen demostrando coa súa actitude que é o partido que defende os intereses dos veciños/as; dende a Executiva Nacional non permitiremos que nin en Pontedeume nin no resto dos Concellos se dea un paso atrás na capacidade dos municipios, nin coa súa actitude nin coas decisións tomadas dende a Xunta.“

ACTO DE CAMPAÑA DAS ELECCIÓNS EUROPEAS NO BARRIO DO VENTORRILLO, NA CORUÑA

A candidata ao Parlamento europeo, Rosa Miguelez, chamou á participación masiva “para frear á dereita e para consolidar un proxecto de progreso e liberdade en España e en Europa”.

A portavoz da Executiva do PSdeG-PSOE e deputada autonómica, Mar Barcón, asegurou que “o dia 7 de xuño só hai una cousa que decidir: si queremos una Europa aberta, libre, progresista... ou un proxecto retrógrado e caduco como o que defenden Aznar e Mayor Oreja”.

A Coruña, 30 de maio de 2009.- A europarlamentaria e candidata Rosa Miguelez e a portavoz da Executiva galega do PSdeG e deputada autonómica, Mar Barcón, chamaron hoxe á participación masiva nas vindeiras eleccións durante un acto no barrio de Ventorrilo na cidade da Coruña.

As parlamentarias socialistas pediron aos cidadáns o seu voto o día 7 de xuño “para que Europa progrese e polos dereitos dos traballadores, nun momento de crise económica e crucial para a defensa das políticas sociais”.

Rosa Miguelez enunciou no seu discurso as políticas que se deciden en Europa e que son fundamentais para Galicia, como as dirixidas ós sectores primarios, agricultura, gandería e pesca, as Directivas de servicios ou a seguridade marítima, recordando os debates posteriores ó desastre do Prestige, as demandas do Grupo socialista e ”o boicoteo reiterado do Grupo Popular español, especialmente dun tal Galeote, que no seu dia foi moi belixerante coas demandas galegas e hoxe está imputado no caso Gürtel”.

Asemade, a europarlamentaria insistiu na necesidade de mobilizar o voto progresista cando “se xoga o futuro de Europa nun momento tan importante para a nosa economía, para o noso presente e para o noso futuro”. “Europa só terá unha oportunidade si o Parlamento acada una maioría de progreso, que insista na protección social, nos investimentos en políticas medioambientais, no impulso da educación pública e no avance en dereitos e liberdades, lonxe de actitudes casposas e ridículas como as que representa Berlusconi”.

Pola súa banda, Mar Barcón recordou a figura de Salvador de Madariaga e lembrou os sinais de tolerancia e liberdade, que sempre formaron parte da identidade da cidade da Coruña, para reclamar “manter vivo o espírito da Europa que sempre é vangarda, que sempre asina os mellores e maiores logros para os cidadáns, a da igualdade, da xusticia social, da fraternidade”.

Barcón sinalou que o mesmo que no século XVIII, América seguira o camiño de liberdade e dereitos que en Europa estaba fermentando, tamén agora, este diálogo entre un lado e outro do Atlántico, debe facerse en clave progresista, “en EE.UU. elixiron o camiño do cambio, do avance social, do diálogo internacional, da concordia... fronte aos que durante anos fomentaron a división, o enfrontamento, a prepotencia e a merma nos dereitos das persoas. Europa debe seguir esa mesma ruta”.

“Debemos percorrer un tempo novo de consolidación de dereitos para os traballadores, non esquecer que o conseguido pode retroceder e volver a colocar a protección social, o benestar e as políticas de igualdade no cerne do Parlamento europeo”, dixo. E engadiu que “Debemos compartir o espírito dos que pensan que esta crise é una boa oportunidade para investir desenvolvemento, en cooperación internacional, en enerxía sustentable, en formación para as persoas... debemos liderar Europa dende o convencemento de que hai una oportunidade para os cidadáns, unha oportunidade para saír reforzados das dificultades; a oportunidade chámase socialdemocracia”.

Na presentación do acto Lucía Domenech fixo un chamamento ó entusiasmo e á participación dos mozos e mozas neste proceso, á súa responsabilidade e ó exercicio do voto como compromiso de presente e futuro. E recalcou “a importancia que ten que os máis novos defendan as conquistas sociais, a educación, o emprego, a vivenda.. e se mobilicen para parar á dereita”.

As socialistas estiveron arroupadas por militantes e simpatizantes e cargos públicos do PSdeG coma o Deputado autonómico Tuco Cerviño, a Secretaria Xeral das XSG, Maria Torres, a concelleira de Urbanismo da Coruña Obdulia Taboadela, o Secretario de Organización da agrupación coruñesa, Jacinto Parga, a vogal da Executiva galega do PSdeG, María Rivas e o Coordinador do Grupo sectorial de gays e lesbianas, Fito Ferreiro.

Ao remate do acto as participantes, acompañadas de militantes e simpatizantes percorreron a rúa Barcelona repartindo información electoral.

O acto central da campaña do PSdeG-PSOE na Coruña terá lugar o vindeiro luns, nun Mitin no Pazo da Ópera no que intervirán o alcalde da cidade, Javier Losada, o candidato ao Parlamento europeo, Antolín Sánchez Presedo, o secretario xeral do PSdeG-PSOE, Manuel Vázquez e o Ministro do Interior, Alfredo Pérez Rubalcaba.

José Antonio Gómez, reelixido secretario xeral de UGT-Galicia cun respaldo do 94,96 por cento dos votos

O secretario xeral do Sindicato aposta polo traballo con dereitos como motor de desenvolvemento económico, social e como garantía de cohesión e por incidir en máis diálogo social na actual conxuntura

Santiago, 30 de maio de 2009. O X Congreso de UGT-Galicia, que se ven de pechar hoxe en Santiago despois de tres días de traballo, elixe nova Comisión Executiva do Sindicato en Galicia cun respaldo do 94,96 por cento dos votos.
Ao fronte da Secretaría xeral foi reelixido José Antonio Gómez; e tamén resultaron reelixidos os secretarios de Organización e Comunicación, Delia Irene Martínez; Administración e Finanzas, Rosa Arcos; Acción Sindical, Eladio Romero; Formación e Emprego, José Domingo Barros; Servizos Sociais e Políticas de Igualdade, Carmen Brea; Saúde Laboral e Medio Ambiente, Carlos Bellas; e Atención aos afiliados, Marisa Rodríguez. Entra a formar parte da Executiva José Carlos Rodríguez del Río, ocupando a Secretaría de Innovación, industria e desenvolvemento.
O Congreso tamén elixiu outros órganos do Sindicato, a Comisión de Control Económico, cun respaldo do 96,09 por cento; e a representación de UGT-Galicia ao Comité Confederal, cun apoio do 86,83 por cento.
UN SINDICATO MÁIS FORTE E COHESIONADO
No seu discurso de clausura José Antonio Gómez salientou que os resultados deste Congreso evidencian que “saimos máis unidos e cohesionados, máis fortes e fixemos un bó traballo que agora hai que por en marcha”. Porque ao longo destes tres días traballouse ao redor de catro documentos, Programa fundamental, Programa de Acción, Normativa interna e Estatutos que marcarán a folla de ruta do Sindicato de cara aos vindeiros catro anos tanto no eido interno como no externo.
Neste senso, lembrou a aprobación da Carta sindical pola igualdade, que tivo lugar onte e que lle servirá ao Sindicato como base en materia de igualdade en todos os foros e mesas de negociación, tanto institucionais como a nivel laboral, que afronte. Porque agora, na acual situación de crise “non nos podemos permitir o luxo de que a igualdade quede postergada, ten que ser unha das señas de identidade do noso traballo diario”.
No seu discurso, o secretario xeral de UGT-Galicia reivindicou o traballo con dereitos como motor de desenvolvemento económico, social e como garantía de cohesión. Considera que a actual situación ten que servir para afrontar unha revisión crítica das ideoloxías que conformaron durante as últimas décadas boa parte dos principios económicos e políticos inperantes.
Engadiu que hoxe faise necesario reconstruír a economía mediante a atribución ó traballo dun protagonismo e centralidade que nunca máis se pode perder.
Criticou a aqueles que piden incentivos e melloras fiscais para animar a creación da ocupación, tirando dos impostos dos contribuíntes e á vez pedir o abaratamento do despido e a desregulación laboral. Isto o único que xera é desconfianza e incertidume, agravando a situación de crise.
Dirixiuse ao presidente da Confederación de Empresarios de Galicia (CEG), presente no acto de clausura do Congreso, e lembroulle que en períodos de bonanza os sindicatos actuaron de xeito responsable porque entendían que era o mellor para os traballadores e hoxe “pedímoslle á representación empresarial que se comporte do mesmo xeito nunha situación de crise económica”. Se non se fai así a recuperación tardará máis en chegar e dañarase aínda máis o tecido produtivo.
CONTINUAR NA SENDA DO DIÁLOGO SOCIAL
Tamén se dirixiu ao presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijoo, pedíndolle continuar na senda do diálogo social. Tanto a curto prazo, mellorando a protección dos que carecen de prestación por desemprego, indo a máis Salario de Inserción Laboral e poñendo en marcha a complementación salarial para os traballadores afectados por ERE`s de suspensión temporal.
Reforzar os dereitos laborais e sociais, avanzando no emprego de calidade e acabar coa desigualdade será a ruta do Sindicato neste anos.
A medio prazo, hai que seguir avanzando na senda do cambio de modelo produtivo, que en Galicia xa se avanzou co Pacto pola Competitividade. Hai que competir con traballadores ben formados, danto protagonismo á educación e cualificación profesional, á innovación e tecnoloxía. Ademais, engadiu José Antonio Gómez, urxe un reforzamento da política industrial, apoiando os sectores punteiros e reorientándoa cara actividades de alto valor tecnolóxico.
Tamén cre necesario acelerar as infraestruturas públicas e impulsar o compromiso do desenvolvemento rural.
Neste senso, apuntou ao sector agraio galego, que si fixo os deberes en materia de competitividade e que agora os traballadores co campo o que están a pagar é a falta de competitividade da propia industria. En crises anteriores Galicia optou por vender industiras como Leyma, Ram, Lagasa ou Larsa. Outras comunidades, co soporte dos gobernos autonómicos e das Caixas, fixeron o contrario, crear industria, é o caso de Asturias (Clas), País Vasco, (Ipalart) ou Andalucía (Puleva). E, apuntou, “aquí xa vai sendo hora”.
Na actual conxuntura tamén se fai moi necesario reforzar os servizos públicos, non permitir dar pasos cara atrás nin no modelo sanitario nin no educativo. Hai que mirar cara o público.
José Antonio Gómez enfatizou que na actual situación é o momento de arrimar e empuxar. Goberno e comunidades autónomas deben ter altura de miras e traballar codo con codo para enfrontar a crise. Neste senso, apelou ao presidente da Xunta e pediulle que se deslinde a oposición política das institucións.
Sobre a polémica da lingua tamén fixo un apunte e pediu que non se utilice ao galego como instrumento de confrontación ou fractura social e que este non sexa un elemento de discriminación. Así, pediu consenso ao redor do Decreto do uso do galego no ensino.
A José Antonio precedeuno na palabra o secretario xeral de UGT Confederal, Cándido Méndez, quen coincidiu co secretario xeral de UGT-Galicia na necesidade de recuperar a centralidade do traballo e rexeitou calquera intento de desregular o mercado laboral ou debilitar os dereitos dos traballadores.
UN PROBLEMA DE ESTRUTURA PRODUTIVA
Considera que en España o problema de base non está no mercado de traballo, senón na estrutura produtiva e isto é o que hai que resolver. Adiantou que as organizacións sindicais veñen de presentar un documento de referencia para o diálogo social para combatir a crise e gañar o futuro, precisamente, pola vía do diálogo social. A aposta pasa por protexera aos traballadores e parados; acometer un cambio de modelo produtivo e incidir nas políticas públicas.
Finalmente, concluíu a súa intervención pedindo un reforzamento da dimensión europea porque en Europa é a solución, reforzando a súa dimensión social.
O presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijoo, felicitou á nova Executiva e indicoulles que teñen por diante unha tarefa valenta nun momento excepcional de compromiso para todos. Tamén coincidiu no valor do traballo porque “o emprego é o que garante a realización das persoas”.
Tamén amosou unha clara aposta polo diálogo e concertación porque “o que teñamos que facer o queremos facer cos sindicatos e empresarios, nun marco de lealdade mutua”.
O CONGRESO APROBA CINCO RESOLUCIÓNS DE URXENCIA
O X Congreso de UGT-Galicia tamén aprobou cinco resolucións de urxencia que xiran ao redor do mantemento dos postos de traballo, a negociación cos representantes dos traballadores e unha maior implicación da Administración galega na situación de Pascual e Ingemarga.
Outra resolución demandou axudas para o sector lácteo, axudas económicas directas, un refinanciamento da débeda e unha maior vixiancia ás prácticas de dumping. Tamén no eido agrario o X Congreso de UGT-Galicia demangou a intervención das administracións para instaurar mecanismos que compensen rendas e perdas económicas.
Finalmente, o X Congreso amosou a súa solidariedade cos traballadores do metal de Pontevedra que están a vivir un longo conflito polo seu convenio colectivo. Tamén se denunciou a insuficiente mediación de Traballo.